Από τον Οκτώβριο του 2012 έχω ξεκινήσει τη συνεργασία μου με την ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ, την παλαιότερη μηνιαία έκδοση του κλάδου των γραφικών τεχνών στην Ελλάδα, δημοσιεύοντας κάθε μήνα μια στήλη με ελεύθερο περιεχόμενο που σχολιάζει θέματα αιχμής της βιομηχανίας και φιλοδοξεί να δίνει στους επιχειρηματίες τροφή για σκέψη και συζήτηση. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 2012.
Κατ’ αρχήν να συστηθώ. Είμαι ο Γιάννης Τριανταφύλλου και εδώ και μερικά χρόνια συμβουλεύω επιχειρήσεις για την καλύτερη οργάνωση και ανάπτυξη της εμπορικής (μάρκετινγκ και πωλήσεις) αλλά και της παραγωγικής τους λειτουργίας. Η σχέση μου με τη βιομηχανία των γραφικών τεχνών ξεκίνησε σχεδόν δύο δεκαετίες πρίν και είναι και αυτή που με οδήγησε να εργαστώ και εκτός συνόρων, στην Ευρώπη, την Τουρκία, τα Βαλκάνια, ασχολούμενος πάντα με προεκτυπωτικές και εκτυπωτικές τεχνολογίες αιχμής.
Η ιδέα για «αυτό» που διαβάζετε εδώ έπεσε «στο τραπέζι» από την εκδοτική ομάδα της εφημερίδας με αφορμή …έναν καφέ, γύρω από τον οποίο ο γράφων και κάποιοι φίλοι μετρούσαμε τις πληγές του κλάδου. Έτσι, από σήμερα, στην ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑ (την παλαιότερη ελληνική κλαδική έκδοση γραφικών τεχνών), ξεκινάμε μια τακτική, μηνιαία, επικοινωνία: θα γράφω κάποιες θετικές μου σκέψεις για τις ελληνικές γραφικές τέχνες και το μέλλον τους, τις οποίες μπορούμε να συζητάμε κατόπιν είτε μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας είτε μέσα από τις διαδικτυακές μου σελίδες.
Θα αναρωτιέστε βέβαια τι νόημα έχει να μιλάμε για το μέλλον ενός κλάδου όταν, κατά τα λεγόμενα, η οικονομία είναι σε κακό χάλι. Κι όμως έχει. Ένα κράτος, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τις επιχειρήσεις μας. Απλά το μέγεθος είναι διαφορετικό, τα κράτη είναι συνήθως πολύ μεγαλύτερα. Με το σκεπτικό αυτό τα οικονομικά του κράτους μας δεν διαφέρουν από τα οικονομικά της επιχείρησης μας.
Μην πάτε μακρυά την κουβέντα, εννοώ πως αν εσείς π.χ. θα στερούσατε πολύτιμους πόρους από την εταιρεία σας για να δανείζετε στο διηνεκές κάποιον σπάταλο και «επαγγελματία άεργο» γείτονα, τότε καλώς απαιτείτε από το κράτος σας να δανείζεται στο διηνεκές και «αγύριστα». Αν όμως δεν το κάνετε, που δεν το κάνετε, τότε αναρωτηθείτε γιατί ζητάτε να το κάνει η τράπεζα ή κάποιο άλλο κράτος.
Και σκεφτείτε πως αν όσο απλά το γράφουμε, τόσο απλά το κάνουμε και αρχίσουμε να το απαιτούμε από τον περίγυρο μας, τότε η αλλαγή και η πρόοδος θα είναι διαρκής και εμφανής. Να σκέφτεστε πως «τα μεγάλα» γίνονται πάντα από «τους μικρούς» και με αυτό το σκεπτικό να καλλιεργείτε το μυαλό σας, με «τις μεγάλες σκέψεις», μιας και όπως έχει πει και ο Benjamin Disraeli, Άγγλος λογοτέχνης και πρωθυπουργός, «δε θα πας ποτέ πιο ψηλά απ’ όσο σκέφτεσαι».
Ας αρχίσουμε λοιπόν να σκεφτόμαστε απλά, δημιουργικά και «μεγάλα». Η θετική σκέψη αυτή είναι η βάση της ανάπτυξης, είναι το «ευ», το «καλό». Αυτό που ζούμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο -και σκεφτόμενοι αρνητικά το ονομάζουμε κρίση- είναι το ότι συρρικνώνονται τα παλιά μοντέλα και τρόποι δουλειάς και αναδύεται μια Νέα Οικονομία, η Οικονομία του «Μοιράζομαι».
Το «ευ» λοιπόν είναι αντί να προσπαθούμε να πείσουμε πως είμαστε «πρώτοι σε όλα», ο καθένας μας να επικεντρώσει στις ικανότητες και τα ταλέντα στα οποία είναι ξεχωριστός και να τα ενώσει με τις ικανότητες και τα ταλέντα του διπλανού του. Να επιδιώξει το «μεγάλο» μέσα από τη συνεργασία των «μικρών» και όχι μέσα από την καταστροφή τους.
Έτσι απλά προκύπτει το «ευ», η «ευ-τυχία», η «ευ-δαιμονία». Μην απορείτε, σκεφτείτε θετικά και κοιτάξτε γύρω σας, στην καθημερινότητα μας. Η ιδέα, αρχίζει πάντα ως προϊόν τύχης, προκαλώντας «ευ-τυχία», και εμπεδώνεται βοηθούντος ενός δραστήριου, εφευρετικού και δημιουργικού «δαίμωνα», εξ ού και η «ευ-δαιμονία». Κι εμείς τουλάχιστον στις εκδόσεις και τα τυπογραφεία γνωρίζουμε καλά από δαίμονες… Στο επανιδείν!
Γιάννης Π. Τριανταφύλλου