«Υπάρχει μια σειρά ηγετικών δεξιοτήτων που δεν διδάσκονται. Αποκτώνται μέσα από την εμπειρία. Αυτό που ζητούν οι εργοδότες είναι ηγετικές δεξιότητες. Και μάλιστα “soft” δεξιότητες, είτε ανθρώπινες δεξιότητες. Αυτές είναι που λείπουν από τους μάνατζερ και τις οποίες οι εργοδότες θέλουν να τις αναβαθμίσουν, ακόμη και ως τα πλέον σημαντικά και υψηλά ιεραρχικά επίπεδα των εταιρειών τους…»
«Οι “hard” δεξιότητες –αυτές, δηλαδή, για τη διαχείριση των οικονομικών, της εφοδιαστικής αλυσίδας κ.ά.– είναι τυποποιημένες πλέον μέσα στην εκπαίδευση στο μάνατζμεντ και «είναι κάτι σαν τη χρήση ειδών υγιεινής που ο καθένας οφείλει να τη γνωρίζει. Είναι δεξιότητες ευρέως διαθέσιμες «και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν διαφέρουν ούτε στο ελάχιστο μεταξύ εκείνων που τις διαθέτουν…»
«Ομως, οι «soft» δεξιότητες –που είναι και η πραγματική ηγεσία– δηλαδή η ικανότητα να εργάζεσαι με άλλους και, μέσω των άλλων, να εκτελείς, είναι αυτές οι δεξιότητες που εξακολουθούν να είναι σπάνιες. Οι εταιρείες εκείνες που τις διαθέτουν όμως, ξεχωρίζουν για την κριτική σκέψη τους…»
* αποσπάσματα συνέντευξης του πρύτανη του Stanford University’s Graduate School of Business κ. Garth Saloner από άρθρο της Χριστίνας Δαμουλιάνου στην Καθημερινή της Κυριακής 29.08.2010